Ga naar de inhoud
- Mijn ouders en ik gingen kijken naar honden, ik had die dag al geen zin om daar heen te gaan want ik had al zo een gevoel er gaat iets ergs ging gebeuren. Mijn ouders zouden een huis kopen in Tsjechië, omdat wij in Nederland een klein huisje hadden vonden mijn ouders (vooral mijn moeder) dat als we een groot huis kregen dat we ook grotere honden konden nemen (maar vooral bij ons gezin paste) elke honden ras heeft een ander karakter ,en dan hadden ze lekker de ruimte om rond te banjeren. Wij hadden altijd Bouviers gehad maar waren over leden van ouder dom. En hadden het ras uitgeplozen of het wel bij ons paste als gezin zijnde. Mijn ouders en ik stapte in de auto om naar goed bekend staande fokker toe te rijden want we hadden nog tijd over voordat we het koop contract gingen tekenen. Wij kwamen aan in Karlovy Vary maar konden de adres niet vinden van de fokker van de honden dus mijn vader belde de fokker om de weg te vragen, wij moesten naar een benzine pomp in de buurt en daar moesten we wachten zodat wij achter hem aan konden rijden want hij kwam ons op halen. na zo ongeveer 10 minuten gereden te hebben kwamen wij aan bij hun huis, de fokker ging op zijn knieën het hek open doen want een dag eerder hadden de honden geprobeerd uit te breken. Na veel pijn en moeite kreeg hij het het open en verwees ons naar binnen. Er liep 1 hond buiten die wou niet ge aait worden dus mijn moeder zij al tegen mij dat ik hem moest negeren. De vrouw kwam naar buiten met een doosje smarties en begroeten ons, wij gingen rustig staan in het midden van de tuin ongeveer, ik stond in het midden mijn moeder stond links en mijn vader rechts. Ik kreeg het doosjes smarties van de vrouw en toen vroeg ik aan mijn ouders: ‘’hoe zeg je dankjewel in het engels? Mijn vader antwoorde: ‘’thank you’’ nadat ik dat herhaald had vroeg de vrouw of de honden los konden, de honden krabde tegen de raam aan. Dus zij loopt naar de doorzichtige deur en gooit de honden los. het nood lot sloeg toe. één sprong gelijk naar mijn hoofd toe vervolgens sprong mijn vader direct over mij heen om mij te behoeden van nog meer pijn…ik kon onder hem weg kruipen en kroop ik naar mijn moeder die op het hek stond zij gooide mij over het hek heen en probeerde toen mijn vader te helpen. Mijn vader lag weerloos op de grond er zaten 2 honden aan zijn rechter arm te trekken. Me moeder vond een grote zware steen en gooide die op de koppen van de honden zodat ze los lieten in de tussentijd hadden de honden mijn moeder ook al te pakken genomen. Nadat de honden los lieten kon mijn vader net als ik strompelend naar mijn moeder toe ook mijn vader gooide ze half het hek over.(in zo een situatie ben je zo sterk) De eigenaren keken weerloos toe en waren in shock, later bleek dat ze een geladen pistool in huis hadden liggen dus ze zouden wat gedaan kunnen hebben……achteraf bleek dat ze hebben door gefokt met de honden. Vervolgens stapte mijn moeder & vader en ik in de auto en reden als een gek naar het zieken huis. Wonder boven wonder kon mijn vader gewoon auto rijden ondanks hij een slagaderlijke bloeding in zijn rechter (de arm waar je mee schakelt in een auto). Ze schreeuwde onderweg tegen elkaar zodat we wakker moesten blijven en dat het wel goed kwam. Wij kwamen aan in het ziekenhuis renden naar de ingang van het ziekenhuis. Het was een verschrikkelijke lange gang dat volgde er leek geen eind aan, in de gang zaten aan beide kanten mensen die wachten om opgeroepen te worden, nadat wij langs liepen viel één voor één flauw….wij kwamen bij een receptie iets en werden meteen naar binnen gehaald. Nadat wij binnen kwamen zag ik dat er een man met een rode stippen onderbroek op de onderzoekstafel lag en die werd er letterlijk af gegooid. Als eerst moest ik gaan liggen toen mijn moeder en toen mijn vader. De dokter die die man in die onderbroek behandelde vroeg meteen aan ons hoe is dit gekomen? En vervolgde: Dobermann? Mijn vader antwoorde nee: bordeauxdog. De man schrok en toen viel ik weg, vanaf dat moment weet ik niet meer wat er gebeurde. Ik werd wakker in de operatie kamer met allemaal lichten en verschrikkelijk veel mensen om mij heen. Ik lag op de operatie tafel en ik weet het nog als de dag van gisteren: een man die op Keneth Perez leek zei tegen mij: don’t worry it is alright, ik begreep niet wat die zei dus ik zei terug in het Nederlands: ‘’bent u Kenneth Perez” en toen viel ik weer in slaap. Ik werd wakker naast mijn moeder. Toen ik wakker werd werd mijn vader door 2 vrouwen weg gesleept met militaire kleding aan, ik wist niet waarom en op één of andere manier viel ik weer in slaap, later bleek dat mijn vader met een militaire helikoper vervoerd werd naar Plzen – een militair ziekenhuis gespecialiseerd in amputaties. Vanaf hier weet ik nog maar weinig……